The Barbarous Relic. (μέρος Β')

(Συνέχεια του άρθρου του James Turk: "The Barbarous Relic")

Το Βαρβαρικό Απομεινάρι
Βάρβαροι που διαμένουν σε Ερείπια

Ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας συμπληρώνει πάνω από 300 χρόνια ύπαρξης. Σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ένας θεσμός είτε μετουσιώνεται σε κάτι που χαίρει μεγάλου σεβασμού είτε καταντάει ένα παρωχημένο απομεινάρι. Εάν υπήρξε κάποια εποχή που οι κεντρικές τράπεζες είχαν να παίξουν ένα χρήσιμο ρόλο, ήταν τότε που διέποντο από την πειθαρχία ενός κλασσικού κανόνα χρυσού. Έχοντας όμως εγκαταλείψει τους κανόνες του Νεύτωνα, οι κεντρικές τράπεζες πλέον ασχημονούν πάνω σην ελεύθερη αγορά και έχουν ταχθεί ενάντια στο πραγματικό χρήμα. Οι λόγοι για τους οποίους οι κεντρικές τράπεζες είναι όντως "βαρβαρικές" είναι οι ίδιοι ακριβώς με εκείνους που τις έκαναν ένα ανεπιθύμητο απομεινάρι. Είναι ένα απομεινάρι αυτοκρατορικό, εθνικιστικό και πολεμικό.

Μετρώντας μερικές εκατοντάδες χρόνια ύπαρξης, οι κεντρικές τράπεζες κατάφεραν να επιζήσουν όχι επειδή συνέβαλλαν στην ανάπτυξη του εμπορίου ή στην βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της ανθρωπότητας. Κάθε άλλο. Οι κεντρικές τράπεζες επέζησαν επειδή είναι υποκριτικά και δουλοπρεπή παράσιτα που πιστά υπηρετούν το εκάστοτε παντοδύναμο κράτος. Ανεξάρτητα πόσο ανεγκέφαλο ή επιζήμιο μπορεί αυτό να είναι. Οι κεντρικές τράπεζες ακολουθούν ανεύθυνες πολιτικές που φθείρουν -ή και ακόμα καταστρέφουν- την αξία των νομισμάτων τους. Γι' αυτό ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας έχει καταντήσει ένα απομεινάρι όχι μόνο βαρβαρικό αλλά συνάμα και επικίνδυνο.

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την -τετριμμένη πιά- προπαγάνδα των πολέμιων του χρυσού τώρα πλέον γνωρίζουμε πως να απαντήσουμε. Το βαρβαρικό απομεινάρι είναι ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας. Όποια κεντρική τράπεζα στέκεται εμπόδιο στην παλινόρθωση του αληθινού χρήματος, γίνεται συμμέτοχος στην απειλή που τα απομεινάρια αυτά ορθώνουν απένατι στο δημόσιο συμφέρον.

Κάπου στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, όταν το δολλάριο ΗΠΑ θα έχει καταρρεύσει -όπως και όλα τα άλλα fiat νομίσματα που προηγήθηκαν- οι άνθρωποι μελετώντας την ιστορία θα αναρωτιώνται πώς ήταν δυνατόν βαρβαρικοί θεσμοί όπως οι κεντρικές τράπεζες να κατάφεραν να κοροϊδέψουν τόσο πολύ κόσμο και να τον κάνουν να πιστέψει ότι ήσαν θεσμοί κοινωφελείς με σκοπό το δημόσιο συμφέρον. Η απάντηση είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες δημιούργησαν την ψευδαίσθηση της ευημερίας.

Επειδή ο κόσμος πιστεύει ότι τελικά τα καταφέρνει να ζεί καλά και δεν υποψιάζεται το παιχνίδι που παίζεται σε βάρος του, δεν έχει λόγο να αμφιβητήσει τις βασικές αρχές του θεσμού. Λόγω αυτής της έλλειψης αμφισβήτησης έχουν οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο χρυσός είναι το βαρβαρικό κατάλειπο και ότι οι κεντρικές τράπεζες κάνουν καλά τη δουλειά τους, ότι ο επίσημα μετρημένος πληθωρισμός είναι σε αρκετά υποφερτά επίπεδα και ότι το οικονομικό τους μέλλον είναι εξασφαλισμένο.

Όμως αυτά πολύ απέχουν από την ωμή πραγματικότητα.