The "Barbarous Relic"

     Στα πλαίσια των άρθρων που θα παρουσιαστούν στο blog, και που σκοπό έχουν την ενημέρωσή σας σχετικά με το χρυσό και τον αληθινό ρόλο που κατείχε -και θα κατέχει- στα πλαίσια του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, ως κατ' εξοχήν χρήμα και αποθετήριο αξίας, είναι αποσπάσματα από το άρθρο του James Turk, "The Barbarous Relic" που πρόσφατα παρουσιάστηκε στο Committee for Monetary Research & Education. O James Turk είναι ιδρυτής και CEO της GoldMoney.com, της μεγαλύτερης ιντερνετικής εταιρίας με εξειδίκευση στην on-line αγοραπωλησία χρυσού.

Σήμερα θα σας παρουσιάσω το πρώτο μέρος αυτής της εργασίας.

Το "Βαρβαρικό Απομεινάρι"

Α. "Βαρβαρικό Απομεινάρι"; - όχι ακριβώς.

Πόσες φορές δεν θα έχετε ακούσει να γίνεται αναφορά στο χρυσό σαν "βαρβαρικό απομεινάρι"; Είναι μία από τις αγαπημένες εκφράσεις των απανταχού πολέμιων του ευγενούς μετάλλου στην προσπάθειά τους να το "μειώσουν". Κάθε φορά που την ακούω θέλω να διαμαρτυρηθώ -και αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά- διότι όπως θα δούμε παρακάτω ο χρυσός δεν είνα ούτε κάτι το βάρβαρο ούτε απομεινάρι.



Το γράφημα 1 παρουσιάζει μία συγκριτική ανάλυση/αποτίμηση της τιμής του αργού πετρελαίου σε $ ΗΠΑ αλλά και σε γραμμάρια χρυσού (goldgrams), με τιμή βάσης (αφετηρία) το 100. Δηλαδή λαμβάνονται σαν τιμή εκκίνησης οι 100 μονάδες (δολλάρια ή goldgrams) για το έτος 1945, και απ' εκεί και πέρα υπολογίζεται αναλογικά η μηνιαία τιμή ανάλογα με την αύξομείωση της ισοτιμίας του ενός βαρελιού αργού σε δολλάρια και σε χρυσό, μέχρι το 2005.

Είναι πρόδηλο ότι η τιμή του αργού εκπεφρασμένη σε "goldgrams" παραμένει σχεδόν αμετάβλητη καθ' όλη τη περίοδο από Δεκ. 1945 μέχρι τον Ιούλιο 2005. Κατά συνέπεια μπορούμε να πούμε ότι ο χρυσός σηματοδοτεί πολύ αποτελεσματικά την εκάστοτε οικονομική αξία του αργού. Η δυνατότητα αποτελεσματικής απεικόνισης της αξίας είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του χρήματος ως το κατ'εξοχήν εργαλείο στο οποίο στηρίζεται η οικονομική δραστηριότητα. Αυτή είναι μία πραγματικότητα που τοποθετεί το χρήμα στο επίκεντρο της κοινωνίας. Το χρήμα δεν είναι κάτι "βαρβαρικό" και συνεπώς ούτε ο χρυσός μπορεί να είναι "βαρβαρικό" διότι ο χρυσός είναι χρήμα.

Ο χρυσός επίσης, δεν είναι ένα "απομεινάρι", διότι είναι σε θέση να σημάνει οικονομική αξία σήμερα το ίδιο καλά όπως και πρίν από 50 χρόνια. Σίγουρα πολύ καλύτερα απ'ότι κάνει το δολλάριο, όπως το παραπάνω διάγραμμα κατέδειξε. Σε αντίθεση με τα εθνικά νομίσματα "fiat" της εποχής μας, ο χρυσός έχει την τάση να διατηρεί πολύ καλύτερα την αξία του. Δηλαδη η αγοραστική του αξία συγκριτικά παραμένει σχετικά αμετάβλητη. Επί πλέον δε, η πολύτιμη αυτή ιδιότητα του χρυσού είναι διαχρονική διότι το σύνολο του χρυσού σε απόθεμα παγκόσμια, αυξάνεται περίπου με τον ρυθμό της αύξησης του πληθυσμού της γης αλλά και με τον ρυθμό δημιουργίας του παγκόσμιου πλούτου.

Β. Το Πραγματικό Βαρβαρικό Απομεινάρι

Υπάρχει όμως πράγματι ένα βαρβαρικό απομεινάρι: οι κεντρικές τράπεζες.
Και τούτο διότι αφ'ενός "συνωμότησαν" εναντίον της ευφυούς Νευτώνειας εφεύρεσης -του χρυσού κανόνα- που επί 200 και πλέον χρόνια είχε διαφυλάξει την "τιμή" του χρήματος, αλλά κυρίως διότι, είναι τέτοια η ίδια η φύση (διαδικασία και η πρακτική) του συστήματος των κεντρικών τραπεζών, όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα που πραγματικά αξίζουν τη δημόσια κατακραυγή.

Το σύστημα λοιπόν των κεντρικών τραπεζών είναι «βαρβαρικό» για τους εξής λόγους:

1. Διαστρέβλωση της έννοιας του χρήματος ως προϊόν της Ελεύθερης Αγοράς
Το χρήμα αποτελεί θεμελιακό λίθο της κοινωνίας διότι επιτρέπει στα μέλη της να αλληλεπιδρούν μέσω της διαδικασίας της αγοράς. Το χρήμα προϋπήρχε πολύ προτού κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες καταπιαστούν με την «διαχείρισή» του. Τραγικό αποτέλεσμα της διαχείρισης είναι ότι αντί το χρήμα να αποτελεί ουδέτερο και αδέσμευτο εργαλείο εμπορίου για όλους, κατάντησε όργανο επιβολής και διαταγής επίδοξων «μαθητευόμενων μάγων», γεγονός καταλυτικό της υγιούς διαδικασίας της αγοράς και, κατ’ επέκταση, επιβλαβές για την κοινωνία.

2. Δημιουργία υποκατάστατων χρήματος
Πριν από τη δημιουργία της Τράπεζας της Αγγλίας (Bank of England), κάθε συναλλαγή στα πλαίσια της εμπορικής δραστηριότητας που καλούμε διαδικασία της αγοράς, αποσκοπούσε σε προσφορά μιας αξίας έναντι μιας άλλης. Με άλλα λόγια, χρυσός ανταλλάσσετο με γη, άργυρος με τροφή, κλπ – δηλαδή περιουσιακά στοιχεία με άλλα περιουσιακά στοιχεία. Η Τράπεζα της Αγγλίας άλλαξε θεμελιακά τη διαδικασία αυτή με την δημιουργία υποκατάστατων χρήματος. Τα τραπεζογραμμάτια δεν είναι απτά περιουσιακά στοιχεία όπως ο χρυσός και ο άργυρος. Είναι απλά υποκατάστατα -όχι καθεαυτό χρήμα. Τα χρηματικά υποκατάστατα αποτελούν οφειλή (παθητικό) της τράπεζας που τα εκδίδει, συνεπώς ενσωματώνουν ένα σωρό κινδύνους πληρωμής που δεν υφίστανται με τη χρήση των απτών αγαθών (tangible assets) σαν χρήμα.

3. Μυστικότητα
Λόγω της πρακτικής των κεντρικών τραπεζών να συνεδριάζουν και να πράττουν εν κλειστώ και απαραβύστω, έχουν και το «ακαταλόγιστο». Έτσι π.χ. η αποκαλούμενη Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς της FED (Federal Open Market Committee –FOMC) κάθε άλλο παρά «ανοικτή» είναι. Συνεδριάζει και παίρνει αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών και τα πρακτικά των συνεδριάσεων δημοσιοποιούνται μετά ένα μήνα κατόπιν ενδελεχούς και προσεκτικής προετοιμασίας, κρατώντας το κοινό ουσιαστικά στο σκοτάδι σχετικά με τα εκεί διαμειφθέντα. Οι κεντρικοί τραπεζίτες θεωρούν εαυτούς –και πράττουν ανάλογα- υπεράνω του Νόμου. Επί πλέον δε, η μυστικότητα υποθάλπει όσους έχουν εσωτερική πρόσβαση στα δρώμενα (insiders) και τούτο αποτελεί βασικό παρεμβατικό εργαλείο στον μηχανισμό της –κατ’ ευφημισμό- ελεύθερης αγοράς, συμπεριλαμβανομένης βέβαια της αγοράς χρυσού.

4. Συγκεκαλυμμένη Φορολογία
Οι κεντρικές τράπεζες απάλλαξαν τις κυβερνήσεις από την ανάγκη να ερωτούν πρώτα –μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων- τους πολίτες προτού επιβάλλουν υψηλότερους φόρους. Οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα (κυβερνητικό χρέος) και με αυτά να δημιουργούν «στιγμιαίο χρήμα» για την ικανοποίηση πασών των κυβερνητικών «αναγκών». Το χειρότερο βέβαια είναι ότι με την πρακτική αυτή ενισχύεται σιωπηρά ο πληθωρισμός, οπότε μπορούμε να πούμε ότι με το τρόπο αυτό οι κεντρικές τράπεζες υποβοηθούν τις κυβερνήσεις να αφαιμάσσουν οικονομικά τους πολίτες.



5. Αποπληροφόρηση
Ανάμεσα στα «εργαλεία» που έχουν στο οπλοστάσιό τους οι κεντρικές τράπεζες, εξέχουσα θέση κατέχει η αποπληροφόρηση. Έτσι π.χ. έχουν πείσει τους πολίτες ότι πληθωρισμός σημαίνει «αύξηση τιμών». Δηλαδή σαν να λέμε φταίνε οι βρεγμένοι δρόμοι που βρέχει. Με το να αλλάζουν τον ορισμό του πληθωρισμού από αυτό που πραγματικά είναι –νομισματική υποβάθμιση/υποτίμηση σαν αποτέλεσμα δράσης κεντρικών τραπεζών- στο απρόσωπο: «άνοδος τιμών», ουσιαστικά καλύπτονται οι πραγματικοί ένοχοι.


6. Παραπλάνηση
Πέρα από την αποπληροφόρηση, σαν εργαλείο των κεντρικών τραπεζών χρησιμοποιείται συχνά η παραπλάνηση. Η τραπεζική ιστορία βρίθει από περιπτώσεις όχι απλώς έλλειψης διαφάνειας αλλά ακόμα και εξαπάτησης. Για παράδειγμα άς δούμε πώς οι κεντρικές τράπεζες καταγράφουν στους ισολογισμούς τους τον δανειζόμενο χρυσό. Στην ίδια στήλη με το χρυσό που έχουν στα θησαυροφυλάκιά τους καταγράφουν και το χρυσό που έχουν δανείσει! Καταστρατηγούν έτσι κάθε έννοια λογιστικής πρακτικής και του νόμου. Τέτοιες καταχωρίσεις θα ντρόπιαζαν ακόμα και τους λογιστές της ENRON.



7. Δημιουργία Ελεγχόμενης και Διατεταγμένης Οικονομίας (Command Economy)
Οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν ουσιαστικά μετατρέψει την αγορά σε μια διατεταγμένη διοίκηση, δηλαδή σε μια κρατικά ελεγχόμενη οικονομία. Η δυνατότητα δημιουργίας χρήματος εκ του μηδενός προσδίδει την ακόμα μεγαλύτερη ισχύ του ελέγχου της εθνικής οικονομίας και της ζωής εκατομμυρίων πολιτών. Σήμερα οι κεντρικοί τραπεζίτες φέρονται όπως τα μέλη του πολιτμπυρώ της άλλοτε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, που πατούσαν κουμπιά και τραβούσαν μοχλούς ώστε να κάμψουν την οικονομία –άρα και τους συμμετέχοντες πολίτες- σε πλήρη έλεγχο και υπακοή. Αλλά δεν είναι μόνο το οικονομικό πεπρωμένο εκατομμυρίων πολιτών που καθορίζεται από τις κεντρικές τράπεζες. Από τη ισχύ που χειρίζονται οι κεντρικές τράπεζες προκύπτουν μερικά λεπτοφυέστερα αλλά ακόμα πιο επικίνδυνα θέματα.


8. Εξάπλωση του Ελέγχου και των Περιορισμών
Οι κεντρικοί τραπεζίτες και κυβερνητικοί τους «σύντροφοι»γνωρίζουν ότι η θέση ισχύος που κατέχουν στην διατεταγμένη οικονομία που χειρίζονται τους αναγκάζει να ισορροπούν πάνω στην λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ ευημερίας και οικονομικής κατάρρευσης λόγω της εγγενούς αδυναμίας/ευθραυστότητας του πιστωτικού νομισματικού τους συστήματος. Για να περιορίσουν την συνεχώς αύξουσα ευθραυστότητα, οι κυβερνήσεις –πάνω στη μάταιη προσπάθειά τους να διευκολύνουν τις κεντρικές τράπεζες να ελέγξουν την οικονομία αποτελεσματικά και ολοκληρωτικά- στερούν όλο και περισσότερες ελευθερίες από τους πολίτες. Οι κεντρικές τράπεζες εισάγουν π.χ. διάφορους ελέγχους όπως υποχρεωτικές αναφορές τραπεζικών λογαριασμών και μεταφοράς χρηματικών πόρων, ή νοοτροπίες όπως το δόγμα ‘πολύ μεγάλο για να αποτύχει’ το οποίο εξασφαλίζει το σύστημα από τυχόν λάθος αποφάσεις των τραπεζών χρεώνοντας όμως τους φορολογούμενους. Όλοι αυτοί οι έλεγχοι διαιωνίζουν το γάντζωμα των κεντρικών τραπεζών από την εξουσία ανεξάρτητα εάν κάνουν καλά το έργο της διατεταγμένης διοίκησης της οικονομίας - ή όχι. Συνήθως ισχύει το δεύτερο….

9. Χρέος μεγαλύτερο από την Αποταμίευση
Η διατεταγμένη οικονομία που χειρίζονται οι κεντρικές τράπεζες ενθαρρύνει την αύξηση του χρέους εις βάρος της αποταμίευσης. Οι τράπεζες πάντα επιζητούν να διευρύνουν τις χορηγήσεις τους ώστε να αυξάνουν τα κέρδη, και οι κυβερνήσεις ζητούν από τις κεντρικές τράπεζες να συνδράμουν σε αυτό το σκοπό. Η προκύπτουσα επέκταση της πίστεως επειδή αυξάνει την καταναλωτική δυνατότητα του κοινού, χαρίζει μία ψευδαίσθηση ευημερίας και αύξησης πλούτου. Σαν συνέπεια αυτής της ψευδο-ευημερίας λόγω αύξησης του χρέους επέρχεται μία γενικευμένη λαϊκή αδιαφορία που τελικά διαιωνίζει και ενισχύει την κρατική δύναμη και τη σπατάλη. Αντί να προτιμάται η μέθοδος πληρωμής τοις μετρητοίς, οι καταναλωτές , οι επιχειρήσεις αλλά και οι κυβερνήσεις υιοθετούν το νέο δόγμα «αγόρασε τώρα και πλήρωσε αργότερα» Τα βουνά χρέους που υπάρχουν σήμερα στις ΗΠΑ και η υπερβολική κατανάλωση που τα τροφοδοτεί είναι άμεση συνέπεια αυτής της δραστηριότητας της κεντρικής τράπεζας που, ανταποκρινόμενη στην ανάγκη τροφοδότησης της οικονομίας με περισσότερο χρέος, προσπαθεί να αναβάλλει την αναπόφευκτη κατάρρευση η οποία νομοτελειακά επακολουθεί.
Ο επενδυτικός σύμβουλος Richard Russell εξηγεί αυτή τη σχιζοφρενική δραστηριότητα με τα εξής απλά λόγια: «πληθωρισμός ή θάνατος!»
Αυτή είναι και η πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη δήλωση του νέου αρχηγού της FED κ. Ben Bernanke όταν έλεγε ότι θα έριχνε από ελικόπτερα εκατονταδόλλαρα εάν παραστεί ανάγκη πληθωρισμού της οικονομίας (για να αποφύγει την ύφεση)



10. Υποθάλποντας την παγκόσμια οικονομική ευθραυστότητα
Ό, τι κάνουν οι κεντρικές τράπεζες σε εθνικό επίπεδο, το ίδιο πράττουν και στο διεθνές νομισματικό σύστημα. Έτσι, η εγγενής ευθραυστότητα και οι τεράστιες δομικές ανισορροπίες που έχουν σαν αφετηρία τις διεθνείς ανταλλαγές, στις μέρες μας οφείλονται κατά κύριο λόγο στη δράση των κεντρικών τραπεζών. Παλαιότερα η σχεδόν αυτοματική επίδραση του κλασσικού κανόνα χρυσού εξασφάλιζε ότι οι τυχόν ανισορροπίες όπως π.χ. ελλείματα εμπορικού ισοζυγίου, ήσαν τουλάχιστον βραχύβιες. Αντίθετα δηλαδή από την πολιτική της κεντρικής τράπεζας των ημερών μας, που το μόνο που κατάφερε είναι να διαιωνίζει το ολοένα διογκούμενο μακροχρόνιο εμπορικό έλλειμα. Το χρέος που δημιουργείται για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων έχει σοβαρό αντίκτυπο και στο νομισματικό περιβάλλον καθενός εκ των εμπορικών εταίρων των ΗΠΑ. Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ανισορροπίες που προέρχονται από τη FED δεν είναι μόνο εσωτερικό μας πρόβλημα. Έχουν πραγματικά παγκόσμιο αντίκτυπο.

Σε επόμενο ποστ η συνέχεια...

"It is impossible to grasp the meaning of sound money if one does not realize that it was devised as an instrument for the protection of civil liberties against despotic inroads on the part of governments. Ideologically it belongs in the same class with political constitutions and bills of rights."
–Ludwig Von Mises