Σχετικά με τη κατάντια της ελληνικής "παιδείας"...

...αντιγράφω από το e-rooster blog , ένα βαθυστόχαστο άρθρο του blogger Κώστα σχετικά με την ελληνική παιδεία που θέτει την κοινωνία μας ενώπιον των ευθυνών της για τη κατάντια της παιδείας μας (και όχι μόνο..)

Χωρίς παιδεία - Χωρίς σχολεία

Στην πρωινή εκπομπή του Μέγκα την Παρασκευή, ο Δημήτρης Καμπουράκης ασχολήθηκε με το κύμα των καταλήψεων στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όχι βέβαια με το ποιά είναι τα αιτήματα των μαθητών, το ποιές είναι οι επιπτώσεις των καταλήψεων στο μέλλον τους, ή αν τέτοιες ενέργειες είναι νόμιμες, αλλά με το αν ο Λυκειάρχης στο Σικούριο κλώτσησε στο στομάχι ένα μαθητή καθώς προσπαθούσε να εισέλθει στο σχολείο του οποίου προίσταται πηδώντας τα κάγκελα, καθώς οι μαθητές του είχαν απαγορεύσει την είσοδο. Είναι δείγμα και αυτό των προτεραιοτήτων των δημοσιογράφων, και ειδικά αυτών του Μέγκα. Αυτό που με εξέπληξε ωστόσο ήταν τα όσα είδα στην πρωινή εκπομπή της ΕΡΤ του Σαββάτου.


Στη σύνδεση της εκπομπής με ένα σχολείο στη Γκράβα, δύο παρευρισκόμενοι πατέρες κλήθηκαν να εξηγήσουν γιατί υποστηρίζουν την κατάληψη στην οποία συμμετέχουν τα παιδιά τους. Ο πρώτος πατέρας ρωτήθηκε για τους λόγους που του ανέφερε η κόρη του όταν του είπε ότι σκοπεύουν να κάνουν κατάληψη. Η απάντηση ήταν ότι τα παιδιά έχουν τους λόγους τους τους οποίους συζήτησαν μεταξύ τους πριν προβούν στην κατάληψη. Η δημοσιογράφος επέμεινε στην ερώτηση. «Ποιοί σας είπε η κόρη σας ότι είναι οι λόγοι?» Εκείνος και πάλι απέφυγε να απαντήσει, λέγοντας ότι τα παιδιά έχουν συζητήσει τους λόγους στις γενικές του συνελεύσεις πριν προβούν στην κατάληψη στην οποία, έδωσε έμφαση, έχουν δικαίωμα. Η δημοσιογράφος, αφού έσπευσε να διευκρινήσει ότι βέβαια έχουν τα παιδιά δικαίωμα, μην την κατηγορήσει κανείς και για φασίστρια, επέμεινε πάντως, προς τιμήν της. Τελικά, κάτω από την πίεση, ο πατέρας ψέλισε κάποια πράγματα για τους δασκάλους, και για τη βάση εισαγωγής στα Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι.. Ήταν προφανές ότι ο «κηδεμόνας» της κοπέλας δεν είχε κάνει τον κόπο να συζητήσει μαζί της για τα αιτήματα των μαθητών, καθώς και τις επιπτώσεις της κατάληψης. Του αρκούσε ότι η συγκεκριμένη πράξη στρεφόταν ενάντια σε μια κυβέρνηση με την οποία προφανώς διαφωνεί ιδεολογικά. Ο δε δεύτερος πατέρας έσπευσε να προσθέσει ότι οι συγκεκριμένες καταλήψεις έχουν και επιμορφωτικό χαρακτήρα, καθώς τα παιδιά, καθώς είπε, μαθαίνουν πως να οργανώνονται και να παίρνουν αποφάσεις μέσα από τα συλλογικά τους όργανα! Ε, βέβαια, τι αξία έχουν τα μαθηματικά και η φυσική μπροστά στη γνώση του συνδικαλίζεσθαι.

Οι δύο παραπάνω περιπτώσεις είναι χαρακτηριστικές του πόσο θλιβερή και επιζήμια είναι η έλλειψη παιδίας σε θέματα οικονομίας, πολιτικής και κοινωνικής αγωγής, και δημοκρατίας γενικότερα. Σε μία κοινωνία που θεωρεί ότι η πρόοδος κερδίζεται όχι με την αξιοκρατία και την ικανότητα του καθενός να παράγει αγαθά και υπηρεσίες που τιμώνται υψηλά από τους συμπολίτες του, αλλά με κινητοποιήσεις και απεργείες που εκβιάζουν την ανακατανομή του εισοδήματος από το κράτος, που θεωρεί ότι ο μεμπτός τρόπος διαμόρφωσης πολιτικής είναι όχι μέσα από την ψήφο και την ικανότητά του καθενός να πείθει τους συμπολίτες του για το ορθό της άποψης του, αλλά με βάση τους πόσους δρόμους μπορεί να κλείσει και πόσα εκπαιδευτικά ιδρύματα μπορεί να καταλάβει, λογικό είναι ο χρόνος των ανθρώπων να κατανέμεται αντίστοιχα. Έτσι, οι καταλήψεις, οι γενικές συνελεύσεις, και οι κινητοποιήσεις είναι δημοφιλείς ανάμεσα στους νέους, άλλωστε έχουν και χαβαλέ, ενώ το διάβασμα, η σφαιρική επεξεργασία των θεμάτων, και η μελέτη της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και της πολιτικής φιλοσοφίας αποροφούν ελάχιστα τον χρόνο τους.

Το δυστύχημα είναι ότι η προαναφερθείσα έλλειψη παιδείας οδηγεί σε διαιώνηση των ανισοτήτων. Τα παιδιά των παραπάνω δυο κυρίων πιθανότατα θα αποτελέσουν τους χαμηλόμισθους του αύριο, τους διαδηλωτές τη επόμενης γενιάς, σε αντίθεση με εκείνα των οποίων οι γονείς είχαν τη δυνατότητα να τα στείλουν σε ιδιωτικά σχολεία. Και όμως, για αυτό δεν θα φταίει το καπιταλιστικό σύστημα ή η πλουτοκρατία, αλλά οι ίδιες οι κατώτερες εισοδηματικά τάξεις, καθώς θα έχουν πετάξει στα σκουπίδια μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του κοινωνικού φιλελευθερισμού απέναντι ακόμα και στον οικονομικό φιλελευθερισμό, της παροχής βασικής εκπαίδευσης μέσω της φορολογίας σε όλους τους πολίτες. Δυστυχώς, τόσο βαθιά έχουν πέσει θύματα οι πολίτες της αριστερίστικης ρητορικής, που πυροβολώντας τους εαυτούς τους στο πόδι συνεχίζουν να υποστηρίζουν πολιτικές που, αντίθετα με αυτό που διατίνονται, τους μειώνουν τη δυνατότητα οικονομικής ανέλιξης, ενώ ουσιαστικά διασφαλίζουν το συμφέρον κάποιων εις βάρος τους. Μήπως τελικά, μέχρι να αποκτήσουμε ως λαός πολιτική παιδεία, δεν έχει και μεγάλη διαφορά αν τα σχολεία είναι ανοιχτά η κλειστά?

....έχουμε συνείδειση άραγε, το πού πάμε σαν κοινωνία;