Comrade Gordon Brown being "devalued"...

British Labour P.M. Gordon Brown is being verbally attacked with ruthless and articulate criticism for his loose economic policies (remember the gold "Brown Bottom" of 2001?) by Conservative M.E.P. (Member of European Parliament) Daniel Hannan.
It's a little oratorical masterpiece very much worth watching:

A Financial Clock to Monitor...

...here's a true nerve-wrecking complications clock for your desktop:
(WARNING: disturbing images)

Ron Paul: Audit the Fed, Then End It!

I have been very pleased with the progress of my legislation, HR 1207, which calls for a complete audit of the Federal Reserve and removes many significant barriers towards transparency of our monetary system. This bill now has nearly 170 cosponsors, with support from both Republicans and Democrats. Senator Bernie Sanders has introduced a companion bill in the Senate S 604, which will hopefully begin to gain momentum as well. I am very encouraged to see so many of my colleagues in Congress stand with me for greater transparency in government.

Some have begun to push back against this bill, and I am very happy to address their concerns.

The main argument seems to be that Congressional oversight over the Fed is government interference in the free market. This argument shows a misunderstanding of what a free market really is. Fundamentally, you cannot defend the Federal Reserve and the free market at the same time. The Fed negates the very foundation of a free market by artificially manipulating the price and supply of money – the lifeblood of the economy. In a free market, interest rates, like the price of any other consumer good, are decentralized and set by the market. The only legitimate, Constitutional role of government in monetary policy is to protect the integrity of the monetary unit and defend against counterfeiters.

Instead, Congress has abdicated this responsibility to a cabal of elite, quasi-governmental banks who, instead of stabilizing the economy, have destabilized it. It took less than two decades for the Federal Reserve to bring on the Great Depression of the 1930’s. It has also inflated away the value of our currency by over 96 percent since its inception. It has invisibly stolen from the poor and given to the rich through this controlled inflation, and now openly stolen through recent bank bailouts. It has predictably exacerbated the very problems it was meant to solve.

Detractors have also argued that the Fed must remain immune from the political process, and that that more congressional oversight would distort their very important decisions. On the contrary, the Federal Reserve is already heavily entrenched in the political process, as the Fed chairman is a political appointee. High level officials routinely make the rounds between positions at the Fed, member banks, Treasury and back again, taking care of friends and each other along the way.

As far as the foolishness of placing complex monetary policy decisions in the hands of politicians – I couldn’t agree more. No politician or central banker, no matter how brilliant, is smart enough to know more than the market itself. The failure of central economic planning has been witnessed over and over. It is frankly beyond me why we ever agreed to try it again.

To understand how unwise it is to have the Federal Reserve, one must first understand the magnitude of the privileges they have. They have been given the power to create money, by the trillions, and to give it to their friends, under any terms they wish, with little or no meaningful oversight or accountability. Thus the loudest arguments against greater transparency are likely to come from those friends, and understandably so.

However, it is the responsibility of every member of Congress to represent the interests of the people that sent them to Washington and find out what has been happening with our money. As the branch of government with the power of the purse, we really have no other reasonable choice when the economy is in the shape it is in.

-----

U.S. Rep. Ron Paul is a Republican representing the 14th District of Texas. He sought the Republican presidential nomination last year.

* * *

Διακήρυξη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για τις ευρωεκλογές

Διακήρυξη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009 Για μια νέα Ελλάδα σε μια νέα Ευρώπη, της ελευθερίας, της οικονομικής ανάπτυξης και της δημοκρατίας. το πλήρες κείμενο σε pdf Μετά από 50 χρόνια ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης οι πολίτες της Ευρώπης είναι αντιμέτωποι με μια τριπλή κρίση, κρίση ταυτότητας, κρίση σκοπού και κρίση μέσων. Οι πολίτες της Ευρώπης θέτουν επιτακτικά τα ακόλουθα ερωτήματα: ποιοι είμαστε; ποιοι είναι οι στόχοι μας; πώς θα ξεπεραστεί η κρίση; τι μέσα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να βγούμε από το τέλμα; Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι όλα τα πολιτικά κόμματα οφείλουν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, ιδιαίτερα μάλιστα ενόψει των ευρωεκλογών, και καταθέτει στην κρίση του εκλογικού σώματος την παρούσα, δική της, συνεισφορά. Ποιοι είμαστε; Κοινή Ευρωπαϊκή μας ταυτότητα οι αξίες του Διαφωτισμού. Το ζήτημα της ταυτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν περίπου λυμένο στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, την περίοδο δηλαδή που τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν δημοκρατίες σε αντίθεση με τον ολοκληρωτισμό των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης. Όμως, η κατάρρευση του κομμουνισμού, οι διαδοχικές διευρύνσεις οι οποίες συμπεριέλαβαν χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, έθεσαν σε κρίση την Ευρωπαϊκή ταυτότητα και το υπάρχον θεσμικό της οικοδόμημα. Έθεσαν επίσης το ερώτημα μέχρι ποιο σημείο μπορούν να διευρυνθούν τα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι αυτή η κρίση ταυτότητας αποτελεί μια ευκαιρία να στραφούμε και πάλι στις αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώθηκαν οι φιλελεύθερες δυτικές κοινωνίες, δηλαδή στις ιδέες του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, της προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων και της ελεύθερης οικονομίας. Αυτή η Ευρωπαϊκή ταυτότητα δίνει προτεραιότητα στην αυτονομία του ατόμου να απολαμβάνει αναφαίρετα δικαιώματα (στη ζωή, στην επιδίωξη της ευτυχίας, στην ιδιοκτησία) και ελευθερίες (της συνείδησης, της γνώμης, της έκφρασης, του αυτοπροσδιορισμού), που οριοθετούνται από την ατομική ευθύνη. Η Ευρωπαϊκή ταυτότητα δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στη βασική αξία του Διαφωτισμού, τον ανθρωπισμό, που επιβάλλει το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την ανεκτικότητα της διαφορετικότητας και την αποδοχή της πολυμορφίας (γλωσσών, πολιτισμών, θρησκειών και εθνικών αυτοπροσδιορισμών) μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο. Για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία αυτές είναι οι αξίες που προσδιορίζουν την κοινή Ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και στις οποίες οι φιλελεύθερες δυτικές κοινωνίες οφείλουν την εντυπωσιακή πρόοδο τους. Ποιοι είναι οι στόχοι μας; Πώς θα ξεπεραστεί η κρίση; Κοινός Ευρωπαϊκός μας στόχος η οικονομική ανάπτυξη, η εμπέδωση της ελευθερίας, του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας, στην Ευρώπη και τον κόσμο. Διαρθρωτικές αλλαγές τώρα! Οι στόχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται όλο και λιγότερο εμφανείς και κατανοητές με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι πολίτες να απογοητεύονται και να δυσπιστούν ακόμα και για την ύπαρξή τους. Βασική ευθύνη για αυτή την απογοήτευση των πολιτών φέρουν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντί να εξηγούν δημόσια και να υπερασπίζονται τις αποφάσεις που, οι ίδιοι, παίρνουν από κοινού στις Βρυξέλλες, υποκρίνονται ότι τις ανακαλύπτουν εκ των υστέρων και συντάσσονται με τους λαϊκιστές επικριτές τους. Σκοπός για μας, τους λαούς της Ευρώπης, είναι να ζούμε αρμονικά στον κόσμο διατηρώντας την ταυτότητά μας, τις κοινές μας αξίες και την ευημερία μας. Όμως αυτή η διατήρηση της ταυτότητάς μας, των αξιών μας και της ευημερίας μας δεν θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένες, και για πάντα διατηρητέες, καθώς νέες προκλήσεις τις θέτουν διαρκώς σε κίνδυνο. Πιο συγκεκριμένα, ο σημερινός κόσμος χαρακτηρίζεται από δυο νέα φαινόμενα: από τη μία πλευρά της εξόδου από τη φτώχεια κρατών ορισμένα από τα οποία αποκτούν ένα σημαντικό παγκόσμιο ρόλο, και από την άλλη πλευρά της ενίσχυσης ιδεολογιών που ενθαρρύνουν νέες μορφές ολοκληρωτισμού, εθνικού προστατευτισμού και ξενοφοβίας. Στα φαινόμενα αυτά, η Ευρωπαϊκή Ένωση δρα αδύναμη και κατακερματισμένη από αντιμαχόμενες εθνικές πολιτικές. Σε μια περίοδο οξύτατης διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εμφανίζονται να ενδιαφέρονται μόνο για τα στενά εθνικά τους συμφέροντα ή, ακόμα χειρότερα, μόνο για την επανεκλογή τους ενώ πριν εννιά χρόνια οι ίδιοι διατύπωναν τη στρατηγική της Λισσαβόνας η υλοποίηση της οποίας μέχρι το 2010 θα επέτρεπε στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «να γίνει η πιο δυναμική και ανταγωνιστική, βασισμένη στη γνώση οικονομία στον κόσμο, ικανή για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη με περισσότερες και καλύτερες δουλειές και τη μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή». Είναι προφανές ότι αν είχε έστω προσεγγιστεί αυτός ο στόχος, η Ευρώπη θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει τη σημερινή οικονομική κρίση. Δυστυχώς όμως, ήδη από το 2005, είχε διαπιστωθεί από τους ίδιους τους Ευρωπαίους ηγέτες η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τα διαρθρωτικά προβλήματα της Ευρώπης και να υλοποιήσουν τους στόχους που οι ίδιοι είχαν θέσει. Σήμερα, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, εμφανίζονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες χωρίς κοινή πολιτική και κινούμενοι προς λάθος κατευθύνσεις, καθώς για πρώτη φόρα μετά από πολλές δεκαετίες τα σύννεφα του οικονομικού προστατευτισμού πλανώνται πάνω από την Ευρώπη και απειλούν να εκτροχιάσουν όλη την πρόοδο που έχει σημειωθεί στο διασυνοριακό εμπόριο τα τελευταία 50 χρόνια. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι η σημερινή κρίση μεγεθύνει και επαναφέρει στο προσκήνιο χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενός εκάστου των μελών της και αναδεικνύει την ανάγκη αναπροσανατολισμού των Ευρωπαϊκών πολιτικών. Είναι πλέον καιρός οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες να αντιληφθούν ότι, εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης, η νομισματική ενοποίηση μπορεί και να ακυρωθεί εάν δε συμπληρωθεί από την αντίστοιχη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Χωρίς την αποκατάσταση αυτής της ανισορροπίας, η νομισματική ένωση και η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης θα αλληλοϋπονομεύονται, μέχρι τη κατάρρευση και των δύο. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, δηλαδή την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης μέσω ενός νέου Ευρωπαϊκού Συντάγματος που θα ιδρύει, στη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και θα προσαρμόζει τα σημερινά κοινοτικά όργανα στο νέο ομοσπονδιακό σύστημα. Τι μέσα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για να βγούμε από το τέλμα; Χρειαζόμαστε τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και αναπροσανατολισμό των Ευρωπαϊκών πολιτικών. Σήμερα, οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται σε οριακό σημείο αποτελεσματικότητας και δημοκρατικής νομιμοποίησης. Οι πολίτες τους θεωρούν απόμακρους, γραφειοκρατικούς και ελάχιστα δημοκρατικούς ενώ πολλές κυβερνήσεις από την πλευρά τους αναπολούν με νοσταλγία τις χαμένες εθνικές εξουσίες που παραχωρήθηκαν στα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Η Συνθήκη της Λισσαβόνας, συνέχεια των όχι και τόσο καινοτόμων συνθηκών του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ και της Νίκαιας, προτείνει τον εκσυγχρονισμό των Ευρωπαϊκών θεσμών μέσω της μεγαλύτερης σαφήνειας των εξουσιών τους, την αύξηση της αποτελεσματικότητάς τους και την αναβάθμιση της δημοκρατικής τους νομιμοποίησης. Ωστόσο η Συνθήκη της Λισσαβόνας δεν αμφισβητεί το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και διατηρεί το υπάρχον πλέγμα αλληλοσυγκρουόμενων ομοσπονδιακών και διακρατικών εξουσιών. Η συνθήκη της Λισσαβόνας αν και αποτελεί θετική εξέλιξη για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, απαντά μόνο εν μέρει στις μεγάλες σημερινές προκλήσεις και δεν επαρκεί για την αντιμετώπισή τους. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι η κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα και οι κοινοί ευρωπαϊκοί στόχοι, όπως διατυπώνονται στην παρούσα διακήρυξη, μπορούν να εξυπηρετηθούν μόνο στα πλαίσια μιας πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης, δηλαδή μιας Ομοσπονδίας των Πολιτειών της που θα συνιστούν τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Η νέα αυτή δομή θα λειτουργήσει με την ψήφιση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος που θα ιδρύει, στη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και θα προσαρμόζει τα σημερινά κοινοτικά όργανα στο νέο ομοσπονδιακό σύστημα. Για το σκοπό αυτό η Φιλελεύθερη Συμμαχία θέτει σε δημόσια διαβούλευση προτάσεις όπως οι παρακάτω: · να αντικατασταθούν οι ισχύουσες Συνθήκες από ένα απλό Σύνταγμα, προστατευτικό των θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών και ιδρυτικό σαφώς καθορισμένων θεσμών και εξουσιών σε ομοσπονδιακό, «πολιτειακό» και περιφερειακό επίπεδο. Η προτεινόμενη ομοσπονδιακή συγκρότηση της Ευρώπης συνιστά «λιγότερο κράτος» καθώς θα ενισχύει τους δημοκρατικούς θεσμούς σε «πολιτειακό» και περιφερειακό επίπεδο ενώ οι ομοσπονδιακοί θεσμοί θα δρουν μόνο όπου αυτή τους η δράση θα προσθέτει σημαντικά οφέλη. · να αντικατασταθεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από δύο κοινοβουλευτικά σώματα: την Ομοσπονδιακή Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, στα οποία θα τους αποδοθούν διευρυμένες αρμοδιότητες. · να καταργηθεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και να μετατραπεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ομοσπονδιακή δημόσια διοίκηση μετατρέποντας κάθε Γενική της Διεύθυνση σε Ομοσπονδιακό Υπουργείο. · να δημιουργηθεί θέση Ομοσπονδιακού Προέδρου, απευθείας εκλεγμένου από την Ομοσπονδιακή Βουλή των Αντιπροσώπων, o οποίος και θα ορίζει την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. · Τη μετατροπή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου και της Κεντρικής Τράπεζας σε ομοσπονδιακούς θεσμούς. · τη μετατροπή της Europol σε ομοσπονδιακή αστυνομία για την καταπολέμηση του διακρατικού εγκλήματος και τη δημιουργία ενός και μοναδικού Ευρωπαϊκού στρατού αρμόδιου για τη διαφύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ομοσπονδίας. · τον προσανατολισμό των ομοσπονδιακών Ευρωπαϊκών πολιτικών, από τις ανεπιτυχείς επιδοματικές (πχ Κοινή Αγροτική Πολιτική), σε πολιτικές επέκτασης και απελευθέρωσης της εσωτερικής αγοράς, δίωξης των μονοπωλίων, εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, καταπολέμησης της διαφθοράς και του εγκλήματος και τη διασφάλιση αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής και αμυντικών δομών. Μεταρρυθμιστική συμπαράταξη, για μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, τώρα! Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι οι Έλληνες πολίτες θα βγουν πολλαπλά ωφελημένοι από την ομοσπονδιακή διάρθρωση της Ευρώπης και τον επαναπροσανατολισμό των πολιτικών της, καθώς οι εξουσίες των νέων ομοσπονδιακών αρχών θα θέσουν ασφυκτικούς περιορισμούς στην ασυδοσία του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους, που όπως όλοι γνωρίζουν, καταπνίγει την επιχειρηματικότητα, παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα, περιορίζει τις ελευθερίες των πολιτών του και αναστέλλει τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Όμως η προτεινόμενη ομοσπονδιακή διάρθρωση της Ευρώπης θα αργήσει να υλοποιηθεί ενώ οι αλλαγές που απαιτούν οι Έλληνες πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν. Σε κάθε περίπτωση καμία αναμονή ομοσπονδιακών, ή άλλων εξωτερικών παρεμβάσεων, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ατομική ευθύνη κάθε Έλληνα πολίτη για να ενεργοποιηθεί άμεσα και να αλλάξει προς το καλύτερο τη καθημερινότητά του στη χώρα που ζει, την Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό η Φιλελεύθερη Συμμαχία κινείται δραστήρια για τη δημιουργία ευρύτατης μεταρρυθμιστικής συμπαράταξης στην Ελλάδα που θα διεκδικήσει, άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις, την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων που ακολουθούν: ΠΡΩΤΗ ΔΕΣΜΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ: ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ Ζητούμε, αποκατάσταση της δημοκρατίας με πλήρη διάκριση των εξουσιών, ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών, ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, λογοδοσία των υπευθύνων, πολιτική σταθερότητα και αποκατάσταση της ανεξαρτησίας και της θεσμικής λειτουργίας των ΜΜΕ (ιδιωτικών και κρατικών). Βασικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα αυτό είναι: (1) Πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία: ξεχωριστή εκλογή για πρόεδρο κυβέρνησης και κοινοβούλιο - οι εκλεγμένοι βουλευτές να αποκλείονται από το υπουργικό αξίωμα. (2) Μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200, που θα εκλέγονται κυρίως από μονοεδρικές περιφέρειες (γερμανικό σύστημα) και μείωση του αριθμού των αιρετών κάθε επιπέδου τοπικής αυτοδιοίκησης. (3) Σταθερή ημερομηνία εκλογών: αν για οποιοδήποτε λόγο προκύψει η ανάγκη εκλογών κατά τη διάρκεια της τετραετίας αυτές να αφορούν μόνο το υπόλοιπο της τετραετίας (σουηδικό σύστημα). (4) Πλήρης ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση της Δικαιοσύνης, αποποινικοποίηση πταισμάτων και χρήσης ουσιών για άμεση απονομή δικαιοσύνης και δραστική αποσυμφόρηση των φυλακών. Δικαστική αστυνομία, ανώτατο όριο εκδίκασης ένα εξάμηνο. (5) Αυστηρή εφαρμογή των νόμων και διασφάλιση των βασικών δικαιωμάτων των πολιτών στη μετακίνηση, στην εργασία, στην πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες και στα πανεπιστήμια. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Προστασία της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας και της επιχειρηματικότητας. (6) Ισότητα του Δημοσίου με τους πολίτες απέναντι στο νόμο, ισότητα των πολιτικών με τους πολίτες, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών καθώς είναι πλέον ανενεργός λόγω της θέσεως σε ισχύ των Διεθνών Συνθηκών κατά της Διαφθοράς. (7) Αυστηρή υποχρέωση δημοσίευσης προϋπολογισμών και απολογισμών για κάθε υπηρεσιακή μονάδα που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα δημόσια δεδομένα. Αξιολόγηση αποτελεσμάτων και εξατομίκευση ευθυνών. ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΕΣΜΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ, ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Η προστασία του περιβάλλοντος και η ποιότητα ζωής κινδυνεύουν κυρίως από την κρατική παρέμβαση και την υπανάπτυξη. Κλασσικά παραδείγματα οι πρώην κομμουνιστικές χώρες και οι χώρες του τρίτου κόσμου, όπου το περιβάλλον υποβαθμίστηκε τραγικά. Μεταρρυθμίσεις άμεσης προτεραιότητας στον τομέα αυτό είναι: (1) Δημιουργία πάρκων σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, μέσω απαλλοτρίωσης οικοπέδων σε πληθυσμιακά κορεσμένες περιοχές της πόλης και ταυτόχρονης αντιπαροχής του χώρου του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό. (2) Εφαρμογή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» σε κάθε οικονομική δραστηριότητα που ενέχει περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Υιοθέτηση όλων των οδηγιών για το περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (3) Ουσιαστική ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών. Ανάθεση σε εθελοντικές, μη κρατικές οργανώσεις, θεσμικών ρόλων στον έλεγχο, στο σχεδιασμό, στην πιστοποίηση, στην αδειοδότηση, στην υλοποίηση έργων που αφορούν τους πολίτες, το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες. (4) Αναγνώριση και ενεργή προστασία των δικαιωμάτων των μειοψηφιών. (5) Αντιμετώπιση των μεταναστών στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, υποστήριξη και ενσωμάτωσή τους με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις. ΤΡΙΤΗ ΔΕΣΜΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Όσοι αντιδιαστέλλουν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη, τελικά τα υπονομεύουν και τα δύο. Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στον τομέα αυτό είναι: (1) Κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων. (π.χ. χαρτόσημα, αγγελιόσημα, κλπ). (2) Απελευθέρωση της άσκησης των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων. (3) Κατάργηση της εφορίας και της πολεοδομίας και μεταβίβαση των αναγκαίων διαδικασιών στους υπεύθυνους λογιστές και μηχανικούς με απλό και αυστηρό νομικό πλαίσιο. (4) Κατάργηση των ενδιάμεσων γραφειοκρατιών πρόνοιας και διεκπεραίωσης. Κατευθείαν συναλλαγή των πολιτών με τους παρόχους υπηρεσιών. Κύριο σημείο επαφής με το κράτος η καταβολή θετικού ή αρνητικού φόρου. (5) Καθιέρωση αρνητικού φόρου (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) για όλους τους πολίτες (νέους, άνεργους, εργαζόμενους, συνταξιούχους), που έχουν ανάγκη. (6) Κεφαλαιοποιητικό (αποταμιευτικό) σύστημα ασφάλισης με ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικού φορέα και πλήρη έλεγχο των εισφορών από τον δικαιούχο. (7) Ελεύθερη επιλογή εκπαιδευτικού ιδρύματος: δικαίωμα, για κάθε νέο/νέα και γονέα, να επιλέγει ελεύθερα το δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα της αρεσκείας του σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Η ελεύθερη επιλογή αντικαθιστά την αναγκαστική φοίτηση στο σχολείο της γειτονιάς και την «επιλογή» πανεπιστημίου μέσω των πανελλήνιων εξετάσεων. Η ελεύθερη επιλογή συνιστά την αυστηρότερη δυνατή αξιολόγηση και πιστοποιεί υψηλότερη ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών που πρέπει να επιβραβεύεται. Αυτή η επιβράβευση μπορεί να γίνει μέσω της καταβολής, από το κράτος, κατά κεφαλήν επιδότησης σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών/φοιτητών που επιλέγουν να φοιτήσουν σε αυτό. Η επιδότηση αυτή συνιστά μισθολογική επιβράβευση του προσωπικού του ιδρύματος που παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες και ενισχύει τον συναγωνισμό τους προς όφελος του πολίτη. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ελευθερία ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Σήμερα, 9 Μαΐου του 2009, Ημέρα της Ευρώπης, η Φιλελεύθερη Συμμαχία καταθέτει στους Έλληνες πολίτες την παρούσα εκλογική της διακήρυξη και καλεί κάθε πολίτη ξεχωριστά στην ψήφιση του συνδυασμού της Φιλελεύθερης Συμμαχίας στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009. Ευρωπαίοι, Έλληνες πολίτες συμμαχήστε μαζί μας, ψηφίστε Φιλελεύθερη Συμμαχία.

Should People Just Ignore Economists?

The following is an article by Mark Brandly posted on Mises Daily:


"What Good Are Economists Anyway?" asks BusinessWeek's April 27, 2009 cover story.

The article makes the important point that, since most economists failed to predict the current crisis, the worst economic collapse in nearly 80 years, we need to consider whether or not their work has any value.

Unfortunately, after bringing this failure to our attention, the article, written by economics editor Peter Coy, concludes that it's important to accept advice from the same economists who demonstrated their incompetence by not seeing this financial collapse in advance.

Peter Coy begins by quoting some noneconomists critical of the economics profession. Fans of Mises.org, I suspect, would tend to applaud these observations. Coy appears to be unaware of the Austrian School of thought and his assessment applies to the mainstream of the economics profession.

First, a blogger is quoted as saying,

"If you are an economist and did not see this coming, you should seriously reconsider the value of your education and maybe do something with a tangible value to society, like picking vegetables."

He's right.

Few economists saw this crisis coming, and many economists openly argued that there would be no recession. Such economists should question the investment they have made in their education. Society would be better off if these economists accepted work outside of the economics profession where they could produce something of value, and, more importantly, they could stop harming society with their destructive economic views.

Nassim Nicholas Taleb, author of The Black Swan, says, "We have to build a society that doesn't depend on the forecasts by idiotic economists."

Taleb is also right.

Some economists — those versed in Austrian business-cycle theory — did predict this crisis.
Those who didn't see it coming might be considered "idiotic."

Next, finance expert Paul Wilmott asserts that "Economists' models are just awful. They completely forget how important the human element is."

Right again. Mainstream economists depend on mathematical models for understanding economic relationships. The false precision of the models may give them intellectual comfort, but the models provide a mechanical view of economic decision making. While Austrian theorists are focused on human action (Austrians call this analysis "praxeology"), the modelers overlook the purposeful behavior of decision making. Models fail to incorporate the full spectrum of human decisions, giving us, at best, an incomplete view of economic relationships (for an explanation of the limitations of economic modeling, see Gene Callahan's "Models: What Are They Good For?"). Recent events show that models can show us trends in economic variables, but have difficulty predicting changes in these trends.

The BusinessWeek article also takes a swipe at the last two chairmen of the Federal Reserve. Coy notes that before the collapse, Alan Greenspan argued that there was no housing bubble, and admitted in his Senate testimony last year that his earlier pronouncements regarding the soundness of our economy were flawed.

Coy also quotes current Fed chairman Ben Bernanke. In a 2002 speech commemorating Milton Friedman's 90th birthday, Bernanke noted the Fed's role in the Great Depression, addressing Friedman: "You're right, we did it. We're very sorry. But thanks to you, we won't do it again."

That was a false promise. Under the leadership of Greenspan and Bernanke, they have done it again. In fact, they were doing it, pumping up the economy just as they did in the 1920s, at the time of Bernanke's quote. Given the events of the last year, that statement alone shows that Bernanke does not understand what caused or what will solve this crisis.

Because of economists' demonstrated incompetence, Coy is tempted "to ignore the whole profession." But, according to Coy, "that won't do." He concludes that in order to recover from this crisis, we must listen to the best economists, and by that he means the top mainstream economists.

To make his case that economists have made important contributions to society, Coy points to research from the 1970s that shows "the importance of having a strong, independent central bank" in order to eliminate chronic high inflation. Coy's brief defense of central banking indicates that he does not link the current financial collapses to Federal Reserve policy. The Federal Reserve pumped large amounts of newly created money into credit markets, much of which went into the housing and stock markets. The artificially low interest rates generated by these policies caused malinvestments; the downturn occurs when investors realize their mistakes.

A strong central bank is the creator of, not the cure for, inflation and the business cycle (for more on the Austrian view of the financial crisis, see the Mises.org Bailout Reader).

Coy wants us to follow the "very best thinking of a generation." While he doesn't specifically say who the best thinkers are, Coy's article mentions several top mainstream economists, including recent Nobel Prize winner and hyper-Keynesian Paul Krugman.
While these economists do not escape criticism, Coy argues that the profession (apparently meaning these economists) needs to come to an understanding about the cause of this crisis and lead us out of the recession. The "next agenda for macroeconomists will be to help make the economy far more robust — enough to survive the blunders of politicians, bankers, and economists of the future."

First of all, making the economy robust falls outside the job description of any economist; second, we cannot construct an economy that will withstand future attacks from political operatives and central bankers.

On the plus side, Coy leaves us with a story that should make us skeptical about Obama's Keynesian stimulus program:

"As World War II ended, many economists worried that growth would lapse as military spending fell. Sewell Avery, the CEO of Montgomery Ward, was so anxious about a postwar depression that he refused to open new stores. Economists still aren't sure why he was wrong, so they can't say reliably whether fiscal stimulus will end this recession or just interrupt it."

The post–World War II economy tells us why the government's current program to stimulate the economy by spending trillions of dollars of revenues generated by borrowing and creating new money will fail. As Robert Higgs has shown, when the federal government drastically cut spending after World War II, the economy boomed. The recovery from the Great Depression was due to the reduction of government spending after the war.

Reducing the amount of government predations (Murray Rothbard's term for the government burdens on the economy) improves productive economic activity just as the massive increases in predations today will harm our economy. The economists who worried at that time that spending cuts would lead to a recession were wrong, just as the economists who are now in positions of political leadership are wrong about the causes and cure for the current panic.

BusinessWeek has done us a favor by pointing out that most economists continue to accept the very theories that prevented them from anticipating the financial collapse. However, the magazine errs in concluding that we should now listen to those same economists. It would make more sense to ignore those economists that not only failed to predict but also had a hand in creating the crisis.

BusinessWeek would have done their readers a favor if they had pointed out that one school of thought, the Austrian School, foresaw this downturn and understands how markets will correct the errors of the central bankers.

The magazine should have advised their readers to listen to Congressman Ron Paul and financial advisor Peter Schiff, and pointed their readers to the writings of Ludwig von Mises (The Theory of Money and Credit), F.A. Hayek (Prices and Production), Murray Rothbard (America's Great Depression), Jesus Huerta de Soto (Money, Bank Credit, and Economic Cycles), and Tom Woods (Meltdown).

Mark Brandly is an associate professor of economics at Ferris State University.